Rozdział 2

   To jest jakaś porażka. Człowiek chcę się wyspać, a mu nie pozwolą. Popatrzyłam na zegarek. Była trzecia nad ranem a w domu na przeciwko ktoś bawił się w najlepsze. Byłam jednak tak zmęczona, że poszłam dalej spać.

Godzinę później.

-To już przegięcie! -powiedziałam, bo coś, a raczej ktoś, znów przerwał mój sen. Ale tym razem nie był to hałas. Ktoś pukał, chociaż lepszym stwierdzeniem byłoby walił, w drzwi od domu. 
Pomyślałam, że jak nikt nie zejdzie otworzyć to ten ktoś sobie pójdzie jednak to była strasznie uparta osoba.
Joy pewnie śpi jak zabita, nawet gdyby się paliło i waliło to nie ma szans żeby się obudziła. W takim wypadku byłam zmuszona zejść na dół . 
Było ciemno więc mało co bym się nie zabiła na schodach ale jakoś dotarłam do tych nieszczęsnych drzwi.
Z bólem je otworzyłam, a moim oczom ukazał się dość dziwny widok. A mianowicie trzech chłopaków, albo raczej dwóch młodych mężczyzn a trzeci koło trzydziestki. Tak mi się przynajmniej wydawało. Jeden śmiał się tylko on sam wie z czego, drugi miał poważną minę, a trzeci trzymał się za nos ręką, która była cała we krwi.
-Mogę w czymś pomóc? - zapytałam wkurzonym tonem. 
-Przepraszamy, że o tej godzinie czegoś w ogóle chcemy, ale trochę impreza się za bardzo rozkręciła...
-Tak to słychać - przerwałam mu. Poważny chłopak popatrzył na mnie przepraszającym tonem, a że już nic nie powiedziałam to on wrócił do tego o czym miał mówić.
-...no więc kolega chciał, nie nawet nie wiem co chciał zrobić i chyba nie chcę wiedzieć, ale ma cały nos we krwi i mówi, że zaraz zemdleje, i że go bardzo boli. 
-A co ja mam z tym wspólnego? - nie wiedziałam o co mu chodzi. Co mnie obchodzi jego kolega. Jak się nie umie pić to takie rzeczy się dzieją.
-No chodzi o to, że wszyscy trochę wypiliśmy i do szpitala jechać nie możemy a ja nie wiem co mam robić i miałem nadzieje, że mieszka tu taka miła pani jak ty i mi pomoże. - no i co ja mam teraz zrobić, przecież nie mogę tak po prostu odmówić bo ten chłopak się wykrwawi czy coś w ten deseń.
-No dobrze, wchodźcie. 
-A tak przy okazji jestem John Terry, ten krwawiący to David, a ten głupek to Oscar. - popatrzyłam na wszystkich po kolei i dopiero teraz zauważyłam, że coś mi tu nie pasuje bo wydaje mi się jakbym gdzieś już ich widziała. Ale może to tylko przez zmęczenie. 
-Alba.
Poprowadziłam ich do kuchni. Zapaliłam światło i kazałam temu, jak to powiedział John, krwawiącemu usiąść na krześle.
-Dobra postaraj się nie ruszać przez chwilę a ja zobaczę co ci się stało. - próbowałam go trochę uspokoić i na szczęście podziałało. 
-Dobrze pani doktor, zrobię wszystko tylko niech pani mnie wyleczy bo chyba umieram. - ledwo zrozumiałam bo strasznie bełkotał ale pożałowałam, że jednak zrozumiałam. Popatrzyłam na niego jak na głupka i nic nie odpowiedziałam bo wolałam nie ryzykować. 
Po dokładnym przyglądnięciu się nosowi Davida uznałam, że ja mu raczej nie pomogę. 
-Ja tu raczej nic nie wskóram bo wydaje mi się, że nos jest złamany. Mogę jedynie mu przemyć to z krwi i spróbować zatamować krwawienie ale raczej na pewno musicie pojechać do szpitala. - powiedziałam to już do Johna bo reszta raczej by nie zrozumiała o czym  mówię. Najpoważniejszy z moich "gości" popatrzył na mnie z przerażeniem w oczach.
-Ale jak to? Jesteś pewna, że to złamanie.
-Nie jestem pewna ale na to mi wygląda. 
-No dobrze, pojedziemy do tego szpitala ale musisz jechać z nami. - w tym momencie się chyba przesłyszałam, że niby ja mam jechać z nimi do szpitala?  A niby to z jakiej racji?.
-O nie, nie, nie ! Ja już swoje zrobiłam. Wiecie co dalej robić, a ja wam w tym potrzebna nie jestem.

-Jesteś i to bardzo. Uwierz mi Alba, nie prosiłbym cię o to ale ja też piłem i ty musisz poprowadzić. Mam nadzieję, że masz prawo jazdy. - no to w niezłe bagno się wkopałam. Najwyraźniej nie mam wyboru i muszę jechać. To będzie ciężka noc.
-Mam. Zaczekajcie chwilę pójdę się tylko przebrać.
-Dziękuję ci bardzo. Mam u ciebie wielki dług i zresztą David też. Odwdzięczę się.
Uśmiechnęłam się tylko lekko do niego i poszłam a górę się przebrać.
Po pięciu minutach byłam gotowa i zeszłam z powrotem na dół. Powiedziałam do Johna, że możemy iść więc pomógł Davidovi wstać z krzesła i wyszliśmy z domu.
Podeszliśmy do auta najstarszego.
-Zaczekaj tu chwilę z nim a ja tylko zaprowadzę Oscara . 
Nie miałam innego wyboru jak tylko się zgodzić więc wzięłam kluczyki od auta, pomogłam wsiąść poszkodowanemu i sama wsiadłam za kierownicę. 
Miałam przynajmniej to szczęście, że z bólu mój pasażer chyba zaniemówił i raczej nie palnie jakimś głupim tekstem.
Ciszę przerwał John, który właśnie wsiadł do samochodu.
-Możemy jechać. - jak powiedział tak zrobiliśmy i ruszyliśmy w stronę najbliższego szpitala. 

Jakiś czas później.

Siedzieliśmy już w szpitalu St Thomas około dwóch godzin. Samo czekanie żeby przyjęli Davida na oddział trwało około godziny. Później go zabrali i jak na razie nic więcej, ani ja ani John, nie wiedzieliśmy. 
I w tej chwili zobaczyłam lekarza, który szedł w naszą stronę. 
-Czy któreś z państwa jest z rodziny? -zapytał uprzejmym tonem ale wydawało mi się, że też trochę rozbawionym.
-Nie, ale to my go przywieźliśmy. Co z nim? - odpowiedział mu zawodnik Chelsea. Podczas tego czekania dowiedziałam się od Johna, że on jak i David i Oscar grają w tutejszym klubie Chelsea FC. Pewnie dlatego ich skądś kojarzyłam. 
-Po pierwsze musieliśmy zrobić mu płukanie żołądka żeby trochę wytrzeźwiał a jak już wytrzeźwieje do końca to czeka go mała operacją. Po badaniach okazało się, że wasz przyjaciel ma złamaną przegrodę nosową ale nie jest to bardzo poważne złamanie. - czyli tak jak myślałam, złamany nos. Raczej nie będzie szczęśliwy jak zacznie znów kojarzyć fakty i dowie się co sobie zrobił. Ale sam sobie to zrobił, bywa.
-No to świetnie, trener nas zabije. - Terry się przeraził ale zachował spokój i zaczął wypytywać lekarza o szczegóły. 

Okazało się, że operację mogą zrobić Davidowi jeszcze dzisiaj ale i tak będzie musiał zostać na kolejną noc w szpitalu. Postanowiliśmy więc z moim towarzyszem, że wrócimy do domu a on jutro przyjedzie po swojego przyjaciela. John poszedł jeszcze tylko na chwilę do Davida powiedzieć mu jaki jest plan, po chwili mogliśmy już iśc do samochodu. 

-Naprawdę bardzo ci dziękuję Alba, gdyby nie ty to nie wiem co by się stało. Obiecuje ci, że jak David wyjdzie ze szpitala to pierwsze co to przyjedzie do ciebie i będzie ci dziękował na kolanach. - wyobraziłam sobie ten widok i zaczęłam się śmiać. Piłkarz Chelsea FC, David Luiz, klęczący przede mną i dziękujący za uratowanie jego nosa. Zabawny widok.
-Nie masz za co i naprawdę nie oczekuje jakiś specjalnych podziękowań. Zrobiłam to co musiałam. Macie szczęście, że to ja otworzyłam drzwi a nie moja współlokatorka. 
-Masz współlokatorkę?
-Tak, przyjaźnimy się już kilka lat a mieszkamy ze sobą dopiero od wczoraj.
-Jak to od wczoraj? -wydawał się zdziwiony.
-No normalnie. Od wczoraj mieszkam na stałe w Anglii. Przyleciałam z Brazylii. 
-Ale masz świetny akcent, nigdy bym nie powiedział, że nie jesteś angielką.
-Po prostu  nie pierwszy raz tu jestem.
Terry już nic nie odpowiedział ponieważ właśnie dojechaliśmy na miejsce.Wysiadłam z samochodu i oddałam kluczyki ich właścicielowi.
-Jeszcze raz Ci dziękuję i do zobaczenia Alba.
-Do zobaczenia John. - odpowiedziałam mu i poszłam w stronę swojego domu.

Mamy drugi rozdział a wraz z nim pierwsze spotkanie głównych bohaterów. Mam nadzieje, że się podobało. Zostawiajcie komentarze i do napisania! ;*